Thuiskomen

Een poëtisch verhaal over het ontdekken van je plek in de wereld.

Ik zie je staan.
Helemaal alleen,
stoer en trots,
grote boom in het groene veld.

Druk ben je met laten zien
dat je staan blijven kunt,
maar lieve boom, ik kan zien,
iets heeft jou diep geraakt.

Jij verloor je bladeren bij die grote storm
voordat jij ze zelf loslaten kon.
Verwarring, verdriet..
de schok was heel groot.

Niemand had jou verteld
dat dit ook gebeuren kon
De andere bomen zeiden achteraf
"Wij hadden dit verwacht"

Je vangt veel wind
gezien de plek waar jij geworteld bent.
Angstig trok jij je wortels op,
onzeker over jouw thuis.

Daarmee afgesloten van het grote wonder
dat zich onder de grond voltrekt.
De zoete troost van verbondenheid
bereikte jouw wortels niet meer.

Nooit heb je echt goed kunnen bloeien,
je bladeren bleven klein,
spierpijn van het geforceerd proberen,
stijfheid van verstopt verdriet.

Altijd gefocust, op de buitenwereld,
daarbinnen voelt niet veilig aan.
Want hoe moeilijk is de stilte te verdragen,
als deze voelt als de stilte voor een storm.

O lieve boom, ik nodig je uit,
om je opnieuw te verbinden met je wortels.
Keer naar binnen,
om eindelijk thuis te komen in jezelf.